‘'Sen jest dobry. - stwierdził. - Ale książki są lepsze.’

   Zanim zaczęłam czytać ‘Pieśń lodu i ognia’ obejrzałam serial, obie serie od razu i myślę, że dobrze zrobiłam. Ogrom postaci, miejsc, zamków, chorągwi i tym podobnych rzeczy poraża, w każdym razie na początku. Oczywiście wiedziałam mniej więcej, kto z kim, gdzie i dlaczego i to bardzo mi pomogło. Łatwiej było mi sobie wszystko wyobrazić, po prostu widziałam wszystko w mojej głowie i poszerzałam resztę o informacje, których zabrakło w serialu, a które w książce były doskonale opisane.

   Siedem królestw ogarnęła gorączka krwi, krainą chce rządzić 4 ludzi tytułujących się królami, toczą walkę o najwyższą stawkę – o tron. Za wąskim morzem Daenerys przemierza Czerwone Pustkowie razem ze swoim khalasarem i ze smokami. Dzieci Starków rozproszone po świecie, każde z nich stara się przeżyć. Wszystkim im przyświeca kometa, której pojawienie się interpretują po swojemu.

   W drugiej części sagi Martin zaskakuje czytelnika na każdej stronie, nigdy nie wiadomo, co może się wydarzyć i jak potoczą się losy bohaterów. Czasami ‘podpuszcza’ – w mojej głowie często powstawała wizja wydarzeń, już myślałam, że taka jestem przebiegła i autor mnie nie zaskoczy – a tu wszystko legło w gruzach. Spiski, zdrady, knucie po kątach są na porządku dziennym, nie sposób się nudzić. Niektórych postaci nie mogę rozgryźć, dla kogo walczą, po czyjej są faktycznie stronie a kogo oszukują udając przyjaciół, by potem wbić nóż w plecy? Pewnie zanim dobrnę do końca serii spotka mnie nie jedna niespodzianka. 

   Podziwiam Martina za pracę, którą włożył w te książki. Wielokrotnie toczyłam rozmowy ze znajomymi, którzy także czytali sagę i do tej pory nie możemy się nadziwić, jak jedna osoba mogła wymyślić świat tak realny, postaci tak złożone, które wręcz ożywają w naszych głowach. Język, którym książka jest napisana, sprawia, że jeszcze lepiej można wczuć się w klimat Westeros. Gdy Arya ucieka i zabija strażnika ja drżę ze starchu, by jej nie złapali, gdy Tyriona dopada gorączka bitewna ja walczę razem z nim, gdy Catleyn przychodzi do Królobójcy, by z nim porozmawiać w celi czuje jej obrzydzenie i pogardę do tego człowieka. Uwielbiam zatracić się w tak dobrze napisanej książce. Z tego świata wyrywa mnie niestety płacz dochodzący z łóżeczek, dwa potworki domagają się mleka. Cieszę się, ze przede mną jeszcze tyle czytania i od tej pory zaczynam dawkować sobie tą przyjemność, żeby  za szybko się nie skończyła.

Książkę przeczytałam w ramach wyzwania 'Trójka e-pik'.